Father Ted (1995-1998)

Τρεις σαιζόν, 1 σπέσιαλ, σύνολο 25 επεισόδια.

Ωραία, τώρα το περιεχόμενο.

Σε ένα απομακρυσμένο νησί της Ιρλανδίας, τρεις παπάδες μένουν σε ένα σπίτι τελώντας τα καθήκοντα τους στην ενορία του χωριού.

Craggy Island (Το Νησί)
Ο καιρός σκατά, χειμώνας-καλοκαίρι δεν έχουν σημασία εδώ. Βασικά μερικές φορές ο καιρός γίνεται τόσο άσχημος που μαζεύουν τους δρόμους προς αποθήκευση.
Ο πληθυσμός αν και μικρός περιλαμβάνει μια μικρή κινέζικη κοινότητα και έναν Μαορί.
Το νησί δεν υπάρχει στο χάρτη και για χρόνια χρησιμεύει στους ναυτικούς σαν ναυσιπλοϊκός οδηγός, καθώς, σύμφωνα με τον πατέρα Ted, αν απομακρύνεσαι από εδώ πας σωστά.

Father Ted Crilly (Dermot Morgan)
Ιρλανδός καθολικός παπάς σε "εξορία" από τη σύνοδο για ένα περιστατικό με κάτι δωρεές και μια βραδιά στο Las Vegas. Τον εκνευρίζει τρομερά η ηλιθιότητα του κόσμου γύρω του και οι απόψεις του Father Dougal. Όνειρο του είναι να αφήσει το Craggy για μια ενορία στην Αμερική. Ο μόνος νορμάλ άνθρωπος σε ολόκληρο το Craggy, είναι όμως και φιλάργυρος. Παρόλο που θέλει να φαίνεται σαν ένας σεμνός άνθρωπος του θεού, ο Ted προσπαθεί συχνά να αγγίξει τη γκλαμουριά της τηλεόρασης ή της μουσικής, χρησιμοποιώντας τη πίστη του σαν μέσο να το επιτύχει.

Father Dougal McGuire (Ardal O'Hanlon)
Από τους ηλιθιότερους χαρακτήρες σε οποιοδήποτε sitcom, ο Father Dougal είναι παπάς χωρίς όμως να έχει τη παραμικρή ιδέα για τον καθολικισμό. Μάλιστα οι ιδέες του είναι τόσο ακραίες που ωθούν τον Ted στα όρια της τρέλας. (Όπως τη φορά που παραδέχτηκε στον Ted ότι πιστεύει στον Darth Vader περισσότερο απ' ότι στον θεό)
Βρίσκεται στο Craggy έπειτα από μια νύχτα σε ένα μοναστήρι καλογριών που, χωρίς να περιγράφεται το τι έγινε, εννοείται ότι ήταν αρκετά σοβαρό που ασχολήθηκε το Βατικανό με την υπόθεσή του.

Father Jack Hackett (Frank Kelly)
Συνεχώς μεθυσμένος, ο αθυρόστομος, βίαιος γηραιότερος των τριών παπάς, είχε μια τρομερή καριέρα πριν το Craggy. Όντας ο πρώτος παπάς που αφόρισε τους Beatles, πριν καν γίνουν γνωστοί, θα μπορούσε να γίνει μέχρι και πάπας. Δεν εξηγεί κανείς το λόγο για τον οποίο βρέθηκε στο Craggy. Έχει πάνω από 12 χρόνια μεθυσμένος, με ένα μικρό μόνο διάλειμμα νηφαλιότητας. Το λεξιλόγιό αποτελείται από τις λέξεις FECK, ARSE, DRINK και GIRLS!

Mrs. Doyle (Pauline McLynn)
Η κυρία Doyle είναι η καλοσυνάτη σε βαθμό υστερίας σπιτονοικοκυρά τους.
Φροντίζει να υπάρχουν πάντα έτοιμα κέικ και σάντουιτς και φροντίζει και να φαγωθούν.
Λόγω του ζήλου της για τη δουλειά της, ο Ted την εκμεταλλεύεται για όλες τις δουλειές του σπιτιού.


Τα επεισόδια είναι ξέφρενα από κάθε άποψη. Οι πρωταγωνιστές καταλήγουν σε καταστάσεις άλλες φορές πρωτότυπες και άλλες κλασσικές, σπάνια όμως πέφτουν σε κλισέ.
Πως θα μπορούσαν άλλωστε αφού το Father Ted είναι των Graham Linehan(IT CROWD, BLACK BOOKS(co), HIPPIES(co)) και Arthur Mathews(HIPPIES),


Κάθε δευτερεύων χαρακτήρας που εμφανίζεται θα μπορούσε να έχει τη δική του σειρά. Τρομερά δομημένοι, μαθαίνεις αρκετά γι' αυτούς σε κάθε επεισόδιο ώστε να σε κρατήσει το 25λεπτο ολόκληρο στην οθόνη. Επίσης δε θα μπορούσα να παραλείψω να γράψω λίγα λόγια και για τους σημαντικότερους από αυτούς.
Ο Bishop Leonard "Len" Brennan, υπέροχα δωσμένος από τον Jim Norton, είναι ο υψηλά ιστάμενος επίσκοπος που είναι υπεύθυνος για την απομακρυνση των τριών στο Craggy. Φιλήδονος και ναρκισσιστής με εξώγαμο στην Αμερική και φοβία στα κουνέλια σπέρνει τον φόβο σε κάθε του επίσκεψη στο Craggy. Ο Father Dick Byrne, ο μεγάλος εχθρός του Ted, από την ενορία του Rugged Island. Κόντρες και στοιχήματα προσφέρουν άφθονο γέλιο ενώ η βεντέτα συνεχίζει σε όλη τη διάρκεια της σειράς, με αποκορύφωμα τον Ted που πρέπει να κλωτσήσει τον Brennan έπειτα από στοίχημα. Τέλος ο Father Noel Furlong (Graham Norton) δε χρειάζεται πολλές λέξεις. Ενοχλητικός και σπαζαρχίδας, υπερκινητικός και φλύαρος νομίζω είναι αρκετές.



Μετά το τέλος των γυρισμάτων της τρίτης σαιζόν, ο Dermot Morgan πέθανε σε ηλικία 45 ετών, από καρδιακή προσβολή. Έτσι αναπάντεχα αυτή η καταπληκτική σειρά έφτασε στο τέλος της το 1998, αφήνοντας ένα cult όνομα στο είδος του που δύσκολα ξεπερνιέται.

A HA!

Λοιπόν μουνάκια, έτσι γίνεται η τηλεόραση.

Παίρνεις μια τρομερή ιδέα για σειρά και έναν τρελάρα κωμικό σαν τον Steve Coogan να υποδυθεί τον αυτάρεσκο, ασυνείδητο, παρεξηγημένο παρουσιαστή Alan Partridge.

Όλα ξεκίνησαν από το Radio 4 του BBC όπου στο πρόγραμμα On The Hour, όπου οι Coogan, Armando Iannucci, Stewart Lee και Richard Herring, παρουσίασαν τον χαρακτήρα αυτόν σαν μια παρωδία τόσο των αθλητικών όσο και των τοκ σόου παρουσιαστών.
Από τότε έχει εμφανιστεί σε 2 ραδιοφωνικές και 3 τηλεοπτικές σειρές όσο και σε πολλές άλλες guest ή σπέσιαλ εμφανίσεις και στα δυο μέσα.

Δεν έχω ακούσει τίποτε από τις μέρες του στο ράδιο, οπότε θα ξεκινήσω με τις τηλεοπτικές σειρές.
Η πρώτη μεταφορά του στη τηλεόραση, ήταν με το The Day Today. Μια σουρεαλιστική παρωδία των δελτίων ειδήσεων, όπου ο Alan έχει το ρόλο του αθλητικού ρεπόρτερ.
Οι χαρακτήρες που εμφανίζονται είναι πραγματικά μοναδικοί.
Μέσα σ' αυτούς οι:
Chris Morris (Chris Morris) - Ο Chris είναι ο επαγγελματίας παρουσιαστής ειδήσεων που γνωρίζει τα πάντα. Επιθετικός και ανίκανος να χειριστεί σοβαρά θέματα οδηγεί συχνά τα επεισόδια στην κορύφωση της γελοιότητας τους.
Collaterlie Sisters(Doon Mackichan) - Υπεύθυνη για τα επιχειρησιακά, η Collaterlie τονίζει με τον "Monty Python" τρόπο το πόσο ακαταλαβίστικα είναι τα γεγονότα στη ζούγκλα των επιχειρήσεων και του καπιταλισμού.
Sylvester Stuart (David Schneider) - Ο Καιρός. Μια φράση μόνο και τέλος η περιγραφή. "Ο καιρός σήμερα θα είναι περίπου σα να περπατάς δίπλα από ένα πτώμα"
Barbara Wintergreen (Rebecca Front) - Απεσταλμένη του Αμερικάνικου CBN, οι ιστορίες της είναι το λιγότερο αξιοπερίεργες ενώ κάθε φορά καταλήγουνε με τη εκτέλεση του Chapman Baxter (Patrick Marber) και ένα αστείο σχόλιο της για να σπάσει η μαυρίλα της κατάστασης.
Peter O'Hanraha-hanrahan (Patrick Marber) - Οικονομικός αναλυτής, άχρηστος, ανίκανος, αμόρφωτος, ΥΠΕΡΟΧΟΣ.
Jacques-"Jacques" Liverot (Patrick Marber) - Γάλλος, φιλόσοφος, καπνίζει μόνος στα σκοτάδια δίνοντας την άποψη του για διάφορα θέματα με το δικό του τρόπο.
Brant (David Schneider) - Ο καρτουνίστας. Γελοιογράφος της Daily Telegraph, ο Brant είναι ο μόνος νορμαλ τύπος εκεί μέσα, ή μήπως όχι;
O Alan Partridge στα αθλητικά όπως προείπα, γεμάτος κλισέ και άκαιρα σχόλια χτίζει το μέλλον του για το...

Knowing Me, Knowing You

Επιτέλους, ο Alan έχει το δικό του τοκ σόου. Δε θα πω πολλά καθώς επειδή είναι αγγλική σειρά, έχει 6 επεισόδια μόνο (ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΑΛΒΙΩΝΑ). Κάθε λέξη που θα πω για την ιστορία είναι σπόιλερ, οπότε αρκεστείτε σε αυτό:
ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΣΟΟΥ
και ο Alan είναι εδώ να το αποδείξει





I'm Alan Partridge

Ότι καλύτερο θα μπορούσε να ακολουθήσει τα χαμηλά νούμερα του KMKY (στη σειρά, γιατί στη πραγματικότητα γάμησε!), μια εμβάθυνση στη προσωπική ζωή του Alan. Ένας ταραγμένος γάμος, μια περίεργη φιλία, ένα ξενοδοχείο για σπίτι, ένα τροχόσπιτο αργότερα, προσβολές, κλισέ και άγριο χιούμορ.
Ο Alan ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Πότε είναι αρχίδι, πότε παρεξηγημένος, ρατσιστής, ομοφοβικός, μισογύνης, ερωτευμένος, πάντα υπέροχος.
Αυτή είναι η σειρά που είδα πρώτα από τις τρεις και με συνεπήρε ο Alan σαν χαρακτήρας και θα σας συμβούλευα να κάνετε το ίδιο.
Αποτυχημένος σαρκασμός, σκατά δουλειά στο ραδιόφωνο (Radio Norwich), μια Lexus (Lexi ο πληθυντικός) και μιζέρια χωρίς όρια. Ευτυχώς υπάρχει η Lynn (Felicity Montagu), η πιστή του (στα όρια του αρρωστημένου) σύμβουλος/γραμματέας και ο πρώην στρατιωτικός (διαταραγμένος τέρμα) Michael (Simon Greenall).
Τα περιστατικά πολλά και χωρίς τελειωμό. Από τα καυγαδάκια του με τον συνάδελφό του στο σταθμό Norwich, Dave Clifton (Phil Cornwell) μέχρι τον νούμερο 1 θαυμαστή του.
Από την Sonja (Amelia Bullmore), την Ουκρανή ερωμένη του, έως την Sophie (Sally Phillips), η οποία δεν μπορεί να κρατήσει τα γέλια της κάθε φορά που ανοίγει συζήτηση μαζί του.
Δόξα τω Coogan που έγιναν δυο σαιζόν και δεν μείναμε με 6 επεισόδια και ένα μεγάλο Γιατί.

Ο Coogan παράτησε το ρόλο του Alan έπειτα αλλά κυκλοφορούν φήμες ότι η ταινία για τη ζωή του Alan που είχε μπει σε πάγο το 2007 συζητιέται ξανά.

Επίσης ο Coogan έκανε τρομερή δουλειά σαν Φιλέας Φογκ στον Γύρο του Κόσμου σε 80 ημέρες το 2004 και σαν Tony Wilson στο 24 Hour Party People το 2003

Σύγχρονη Ελλάδα Στη Γάστρα

Η συνταγή αυτή είναι μια παραλλαγή της κλασσικής Παραδοσιακής Ελλάδας.
Είναι πιο κοντά στις προτιμήσεις του Νεο - νεοέλληνα, και πιο αντιπροσωπευτική στους ουρανίσκους των μοντέρνων, gadgetάκηδων, lifestyle, ουάου γίεα κατοίκων της χώρας μας.


Συνταγή:

Ξεκινάμε με ένα κοτόπουλο ελευθέρας βοσκής, το οποίο τοποθετούμε σε μια γάστρα αλειμμένη με βρώμικο, καμένο μηχανέλαιο. Κόβουμε 5-6 χιλιάδες βιολογικής καλλιέργειας φοιτητές και αφού τους σοτάρουμε και τους στραγγίσουμε, περιχύνουμε το κοτόπουλό μας. Ρίχνουμε ένα ποτήρι λευκό κρασί για να ξεχαστεί και μετά τα μυρωδικά μας:
1 ½ κ.γ. ιμιτασιόν εθνικισμό της πλάκας
½ κ.γ. πικάντικα κουτσομπολιά
2 κ.σ. εθνική υπερηφάνεια
1 πρέζα χουλιγκανισμό από κουτί
1 πρέζα αναρχία του κώλου
1 πρέζα και αλατοπίπερο
Αφήνουμε σε προθερμασμένη τηλεόραση να ψηθεί για 1 ½ ώρα στους 180 βαθμούς.
Στραγγίζουμε το ζουμί σε μια κατσαρόλα και το ζεσταίνουμε. Ρίχνουμε μέσα λίγο δάκρυ για τους τιμημένους νεκρούς μας, κάμποση ντροπή για τον εμφύλιο και μερικούς μεγάλους σταυρούς. Ανακατεύουμε και αφήνουμε τη σάλτσα να δέσει.
Στη συνέχεια τη ρίχνουμε πάνω στο κοτόπουλο και συνεχίζουμε να ψήνουμε τους εργαζόμενους (ιδιωτικούς και δημόσιους) χωρίς συντάξεις προσεχώς, για 40 ακόμη λεπτά, με τη γάστρα ξεσκέπαστη για να ξεροψηθεί το πόπολο.
Το αλείφουμε με το ζουμί του να μελώσει και κάνουμε εκλογές όποτε γουστάρουμε να πάρουμε την πολιτική ευθύνη στις σκεβρωμένες σας πλάτες.


Λίγα στοιχεία ακόμα:

Ταιριάζει με πράσινη πικρή σαλάτα, σάπιο μπλε τυρί, κόκκινες παραγινωμένες τομάτες και παρδαλά εθνίκια γαρνιτούρα με προοδευτική συν-σος.
Ταιριάζει απόλυτα με ένα κόκκινο ελαφρύ κρασί με λίγες τανίνες και καθόλου αυτοσεβασμό.
Σερβίρεται σε ρηχό σαν τα όνειρά σας πιάτο και χωρίς μαχαιροπήρουνα γιατί είστε ζώα.