Μια κασέτα με ξεθωριασμένο μανίκι βρίσκει τον δρόμο της στο στερεοφωνικό.
Ένα τραγούδι μαγνήτης (Hiroshima) και μια διασκευή κόλαση (Don’t Let Me Be Misunderstood) αργότερα η κασέτα αλλάζει πλευρά. Μπλουζ δέκα χρονών δεν μπορούσα να ακούσω, οπότε γυρνάω τη κασέτα από την αρχή ελπίζοντας περισσότερα τραγούδια σαν το Hiroshima. Bad News, Nuclear Attack, Victims Of The Future και δε συμμαζεύεται…
Ο Gary Moore υπήρξε πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μου, κάθε στιγμή της ζωής μου από τότε. Το γαμημένο το Hiroshima εκτός του ότι κατέληξε σε μια μεγάλη και οδυνηρή, για τους γονείς μου, συζήτηση για τα γεγονότα της 6ης Αυγούστου 1945 και τον WWII γενικά, xαράχτηκε μια για πάντα στη μνήμη μου.
Θα είσαι για πάντα ζωντανός μέσα από τα τραγούδια σου. Πήγαινε τώρα, ο Phil σε περιμένει.
